چه خوب می شد اگر در کشورمان تریلر نویس هم داشتیم؛ البته مسیر زیاد دوری هم نیست. نویسندگانی هم هستند به تازگی راه را شروع کرده اند. شاهد نویسندگانی هستیم که در ژانر وحشت، تریلر، روان شناسی و فانتزی آغاز به کار کرده اند و برخی هم موفق بوده اند.
«من بن لادن را کشتم» پنجمین اثر مهدی رضایی است که در آن، مخاطب با یک رمان اکشن، جسورانه و هیجان‌انگیز روبه‌رو است.
پیش از این رمان «چه کسی از دیوانه ها نمی‌ترسد؟» مجموعه داستان «آواز گوسفندها» رمان «روزگار فراموش شده» و کتاب تحقیقی «خطاهای نویسندگی و تجربیات نویسندگی» معرف قلم این نویسنده و پژوهشگر جوان بوده است. لینک مطلب در خبرگزاری ایسنا
چه كسی انسانيت را كشت؟
«هنر، دروغی است كه چشممان را به‌روی حقيقت باز می‌كند.» مهدی رضایی با اين نقل‌قول از پيكاسو كتاب خود را به پايان برده است. در اصل می‌توان گفت او به اين نكته اشاره دارد كه گرچه نوشته‌اش بر اساس تخيلات است، اما تلاش كرده تا در خلال داستان، خواننده‌اش را كنار پنجره‌ای رو به حقيقت بنشاند.
http://www.chouk.ir/ava-va-nama/12149-2015-10-15-08-22-18.html#frmUdjaComments
برنامه شماره یک نمایش رادیویی آکادمی داستان‌نویسی کانون فرهنگی چوک
داستان «اندوه» نویسنده «آنتوان چخوف»
هنرمندان به ترتیب ایفای نقش: مهدی رضایی، علی شمسی
صدا بردار و افکتور: امیررضا گرانپایه
کارگردان: علی شمسی
توجه: با استفاده از هدفون، از افکت های کار شده لذت بیشتری خواهید برد.
از سری نشست‌های فصل بهار94 کانون ادبیات ایران در نشست 386 این کانون، جلسه نقد و بررسی مجموعه داستان «آواز گوسفندها» نوشته «مهدی رضایی» با حضور نویسنده و «محمدرضا گودرزی» و «علیرضا محمودی ایرانمهر» به‌عنوان منتقدان جلسه برگزار شد.
اکبر تقوی-رمان «روزگار فراموش شده» اثر «مهدی رضایی»رمانی است در ژانر حادثه‌ای- معمایی که محوریت اتفاقات آن در در هنگامه انقلاب سال 57 می‌گذرد. نویسنده این رمان علاوه بر روایت تقابل گروه‌های مردمی- مذهبی با رژیم پهلوی به تقابل و تضاد این گروه ها با دیگر گروه ها و حزب های مبارز آن دوران می پردازد.
به گزارش خبرنگار مهر، مراسم رونمایی از مجموعه داستان «آواز گوسفندها» نوشته مهدی رضایی عصر دیروز یکشنبه ۳۰ فروردین در کانون ادبیات ایران برگزار شد.
رضایی در ابتدای این برنامه گفت: این مجموعه داستان فروردین امسال در نشر نیماژ منتشر شد و ابتدا ۱۳۵ صفحه بود ولی وقتی به ارشاد رفت، و برگشت ۸۰ صفحه شد. این را گفتم تا بدانید من این قدر کم، نمی‌نویسم.